Categorie: Littekentype

Een atrofisch litteken heeft de vorm van een verzonken uitsparing in de huid en heeft een uiterlijk met putjes. Deze littekens worden veroorzaakt wanneer onderliggende structuren die de huid ondersteunen, zoals vet of spieren, verloren gaan. Dit type littekens wordt vaak geassocieerd met acne, waterpokken, andere ziekten (vooral Staphylococcus-infectie), operaties, bepaalde insecten- en spinnenbeten of ongevallen. Atrofische littekens kunnen ook voorkomen bij genetische bindweefselaandoeningen, zoals het Ehlers-Danlios-syndroom.

Lineaire littekens kunnen in twee groepen worden verdeeld:

1. Hypertrofische lineaire littekens zijn rood, verheven en soms jeukend. Ze zijn beperkt tot de regio van de oorspronkelijke operatie of trauma. Deze littekens ontwikkelen zich binnen enkele weken na de operatie en kunnen verslechteren gedurende drie tot zes maanden en dan pas verbeteren. Wanneer deze littekens volgroeid zijn (het proces van littekenuitrijping/genezing is voltooid), kunnen ze een dikker, enigszins touwachtig uiterlijk en een grotere breedte hebben. Volledige uitrijping kan tot twee jaar duren.

2. Uitgerekte lineaire littekens verschijnen wanneer de fijne lijntjes van chirurgische littekens geleidelijk worden uitgerekt en verwijd. Dit kan ook gebeuren als er complicaties bij de wondgenezing optreden, zoals infectie of problemen met de hechtingen (chirurgische hechtingen). Deze littekens zijn meestal platte, bleke, zachte, symptoomloze littekens en worden vaak gezien na een knie- of schouderoperatie. Striemen na zwangerschap zijn varianten van deze uitgerekte littekens. In tegenstelling tot hypertrofische littekens zijn ze niet verheven of verdikt en zijn ze eerder glad dan hobbelig.

Een kleine littekenwoekering (keloïde) is een lokaal verhoogd, vaak jeukend litteken dat zich uitstrekt over normaal weefsel. Het kan zich tot enkele jaren na het letsel ontwikkelen en verbetert niet zonder behandeling. Chirurgische verwijdering wordt vaak gevolgd door een terugkerende littekenwoekering, vooral als de operatie niet wordt uitgevoerd in combinatie met b.v. radiotherapie.

Een hypertrofisch litteken is een huidaandoening die wordt gekenmerkt door afzettingen van overmatige hoeveelheden collageen, wat gewoonlijk resulteert in een verheven, stijf en rood litteken. Hypertrofische littekens ontstaan over het algemeen na verbranding of een ongeval waarbij de diepe lagen van de huid zijn beschadigd en komen vooral veel voor op plaatsen met een hoge huidspanning.

Alle littekens ondergaan een proces van littekenuitrijping, wat tot 2 jaar kan duren. Gedurende deze tijd wordt de littekenvorming gewoonlijk erger (wordt roder, dikker en pijnlijker) voordat deze verbetert. Hypertrofische littekens zullen in deze periode ook verbeteren, maar ze hebben vaak behandeling nodig om de mogelijke resultaten te verbeteren.

Brandwondenlittekens zijn meestal onvermijdelijk wanneer de lederhuid beschadigd is en de wond zonder operatie ongeveer drie weken of langer nodig heeft om te genezen. Hoewel een huidtransplantatie met een dunne huidgreffe de genezingstijd verkort en littekenvorming minimaliseert, zal een huidtransplantatie een litteken achterlaten. Zelfs met een uitstekende behandeling kan er een litteken achterblijven als de wond eenmaal is genezen. Hoewel littekens kunnen worden geminimaliseerd of verbeterd door verschillende niet-invasieve en semi-invasieve behandelingen en chirurgische procedures, zal het litteken niet volledig worden verwijderd. Brandwondenlittekens worden vaak gekenmerkt door hypertrofie, contractie en een ongelijkmatige textuur.

Horizontale keloïden ( = een abnormale toename van littekenweefsel in de huid ) vertonen een onregelmatige oppervlakkige spreiding van hypertrofische en verzonken gebieden. Deze littekens vertonen vaak een mix van hyper- en hypopigmentatie; meestal een hypogepigmenteerde centrale zone en hypergepigmenteerde randen. De vorm van het litteken kan onregelmatig of samentrekkend zijn (ook "krabklauw" genoemd vanwege het uiterlijk). Een kenmerk van deze littekens is centrale rusttoestand (waarbij gebieden in het midden van het litteken lijken af te vlakken of uit te rijpen). Alle soorten keloïden verschillen van hypertrofische littekens doordat ze zich buiten het oorspronkelijke letselgebied kunnen blijven vormen, ze kunnen meer verheven en hobbelig zijn dan hypertrofische littekens.

Verticale littekenwoekeringen (keloïden) zijn meestal opvallend aanwezig in verticale richting en bolvormig. Deze littekens hebben meestal duidelijke randen en een duidelijke vorm. Er kunnen ook beperkte gebieden met centrale inactiviteit worden gezien. Deze littekenwoekeringen kunnen pijnlijk of jeukend zijn en blijven meestal vele jaren zichtbaar.